Torne, jak uważasz, czy w układzie między Anną i Ludwikiem, tak jak zostało przedstawione, ta wielka chwila niezwykłej współpracy w trakcie prawykonania, taka niezwykła okazja bycia pomocną mistrzowi, stawania się jakby nim samym, jego kopią, nie prosiło się aż o inny finał wieczoru, niż urwanie się do obiecanych kilku godzin sam na sam z architektem?
Po takiej komunii?

Zdecydowanie nie! To, co między nimi zaszło działo się na zupełnie innym (wyższym?) poziomie egzystencji. Tu zresztą nie chodziło o bycie kopią, lecz właśnie o communio, całkowite zespolenie i uniesienie w ekstazie, jaką dać może obcowanie z prawdziwą Mocą, jaką jest talent. Po czymś takim nic więcej nie mogło się wydarzyć, gdyż prowadziłoby to do trywializacji. Namiastka nigdy nie jest tak dobra i rodzi jedynie irytację i rozczarowanie.

Wiem :)
A z ta "kopią" się wygłupiam z uwagi na polski tytuł ;)

Nie chodziło mi o to, aby COŚ się wydarzyło, jednak urwanie tej ekstazy i odejście, jakby w ogóle nic nie zaszło, odejście w towarzystwie architekta, po TAKIM przeżyciu, wydaje mi się być trywialne właśnie - czy nie?

tu Cię popieram :)powrót do rzeczywistości był również dla mnie nieco za szybki. ale szczerze mówiąc, nie wiem jak można to było rozwiązać inaczej ;) jakieś pomysły?

To było jak cięcie.
Np. ja :) na miejscu Anny potrzebowałabym w takiej chwili przebywania sam na sam z sobą.
Nie poszłabym na popijawę z Ludwikiem, ale nie poszłabym też z Martinem...

Tak jak np. po obejrzeniu bardzo dobrego filmu (Kopia Mistrza taka nie jest) czy po lekturze wyśmienitej książki chcę być sama, jeszcze pooddychać tymi dziełami, które stają się moje.

trafnie, masz rację :) taka chwila ciszy, przetrawienie całych tych emocji.

no cóż, Holland zrobiła jak zrobiła- nie widziałam wielu jej filmów, ale wydaje się być strasznie nierówną reżyserką- jedna scena fenomenalna, jedna totalnie skopana...

Ot, wzięła na warsztat cudzy scenariusz, tylko dlatego, że akurat lubi Beethovena.

Pani Bolland :) sama kiedyś mówiła, że wyśmienitość scenariusza nie jest dla niej decydująca przy wyborze robienia przez nią filmów.

Wystarczy, że jest w nim niewielki element, który szczególnie ją zainteresuje.

i ten element realizuje perfekcyjnie, a o resztę się nie troszczy? ;)

Hehe, nie wiem, nie znam babki osobiście :)

Ale Washington Square podobał mi się.

Miałam info o wpisie a wpis się nie zamieścił ;)))

Proszę o powtórkę, chociaż nie wiem, czyją :(((

Pewnie chodzi o moją, jest nieco wyżej :)

A moim zdaniem rozwiązanie wybrane przez reżyserkę jest dość trafna. Pokazuje z jakiej gliny zrobiona jest Anna, a raczej, że jest dziełem "glinianym" jest osobą przyziemną, która dzięki innym potrafi unieść się do góry, lecz tak naprawdę z trudem potrafi oderwać się od ziemi. Dopiero na łożu śmierci Beethovena zaczyna docierać do niej to, co powinna była zrozumieć już wcześniej. Jednak jej świat jest światem mechanicznym, upożądkowanym, gdzie wszystko ma swoje miejsce. Uwolnienie przychodzi na chwilę, lecz potem powraca na ziemię. I tak się też w tej scenie zachowała. Praktyczna kobieta. Paradoksalnie Holland odwołuje się tutaj do stereotypowego obrazu toważyszki ludzi niezwykłych, ale robi to w sposób dość delikatny, że na pierwszy rzut oka zdaje się ona czymś więcej lub czymś innym.