Nie ma ckliwości. Za to jest romantyczny bohater, który służy za przekaźnik tego, co w nim się rozgrywa- a rozgrywa się wiele. Od okrutnej ręki ojca- tyrana, poprzez zdradę kobiety i brata, po ciągłe zmagania się z publiką. Można pod koniec filmu pomyśleć, że wszystkiemu winny jest przypadek, jednak przebieg wydarzeń jest tylko pretekstem do czegoś innego. Ludwig Van Beethoven, co można zobaczyć w filmie, zdefiniował postać romantyczną, pełną wewnętrznych konfliktów, która żyje w ciągłym braku satysfakcji, a swoje rozterki przekuwa w sztukę, dotykając szeregu emocji, nigdy ich jednak nie konsumując. Wiarygodnie zarysowana postać od strony psychologicznej. Widzimy też Wiedeń epoki napoleońskiej. I najbliższych sercu kompozytora, dźwigających ciężar geniuszu Beethovena. Człowieka pełnego rozpaczy, ale też i dumy.
"Muzyka Beethovena łączy intensywność uczuć z doskonałością formy; wyraża się w niej apoteoza wolności i godności jednostki, woli życia, heroizmu, zmagań z losem oraz radości i powszechnego braterstwa" [wikipedia]. By się zgadzało, ale co z tego, skoro w życiu geniusza nie ma na to miejsca. Co za nieszczęście umieć o tym komponować, nie mając jednak przestrzeni na realizacji owych uczuć i idei. Nie warto być geniuszem.