Niesamowita muzyczna empatia, forma, zamiłowanie do sztuki i talent, talent, talent(harmonie w finale IX Symfonii są niespotykane, a przecież napisał je, kiedy już był głuchy!). Potężna osobowość mogąca przezwyciężyć wszelkiego rodzaju kajdany czy to własnych słabości, czy dworskiej etykiety, która w końcu przestała go dotyczyć, choć można stwierdzić, że żadna etykiety nie dotyczyła go nigdy - sam wyznaczał swoje granice i sięgał dalej niż ktokolwiek inny, może z różnymi wyjątkami na przełomie dziejów. Bo Beethoven to nie "tylko" wspaniały kompozytor, artysta, Beethoven to nauczyciel, który pomimo swoistego sukcesu za swojego życia, był jednak niedoceniany, słynął w większości z wirtuozerii, podczas gdy jego najważniejsze dzieła były nierozumiane. Dopiero gdy ruszono szlakiem przetartym przez niego, zdołano pojąć jego ogromny geniusz.
Słyszał nadchodzącą śmierć, potrafił opisać muzyką sielskie wakacje dziecięcego życia, jak Bachus mógł poić ludzi ekstazą, aż pod koniec swojego życia był w stanie usłyszeć chór całego świata, jak radośnie wiwatuje, jak w końcu jest w stanie zbratać się w jednym momencie, w jednej chwili spełnienia, która będzie już trwać wiecznie...